Na het werk thuiskomen en vertellen hoe je dag is verlopen. Samen met familie of vrienden leuke dingen doen. Of als je een dipje hebt, weten dat er persoon is die voor je klaarstaat om te luisteren, onvoorwaardelijk, zonder je te veroordelen. Zeker door corona hebben we de afgelopen twee jaar aan den lijve ondervonden hoe het aanvoelt als je echt geïsoleerd zou zijn. Meer dan ooit groeide het besef dat mensen nood hebben aan een klankbord.  Ook tijdens een missie, ver weg van huis, kan het luisterend oor van Padre Geert wonderen doen.

De marine, een roeping?

Toen Geert Dewulf in 1990 tot priester werd gewijd, bestond de legerdienst nog. Als milicien-aalmoezenier kon hij zijn dienstplicht vervullen bij de troepen in Duitsland, of bij de luchtmacht of bij de medische component. De beschikbare plaats bij de Marine raakte minder vlot ingevuld, tot Padre Geert zich hiertoe bereid toonde. Dat hij zijn taak met de nodige toewijding had uitgevoerd was duidelijk. Toen hij na zijn legerdienst startte als godsdienstleraar, werd hij tijdens die zevenjarige carrière geregeld opgeroepen door de Landmacht.  Hij vervulde de opdrachten eerst als reservist, tot hij uiteindelijk door de opper-aalmoezenier gevraagd werd om fulltime aan de slag te gaan.

Aalmoezenier 2.0

Je vraagt je misschien af of de job van aalmoezenier nog actueel is. Tijdens de wereldoorlogen moesten ze vooral zieken zalven, doden begraven en misvieringen opdragen. Padre Geert, een man van deze tijd, ziet zijn takenpakket anno 2022 veel ruimer en wordt door zijn collega-mariniers zeer gewaardeerd in zijn functie.  Padre Geert steekt van wal met het vertellen over zijn dagtaken op de basis zelf: “Mijn belangrijkste opdracht is om er te zijn voor de mensen. Niet alleen als het moeilijk gaat, maar ook om vreugdevolle momenten te delen. Er zijn collega’s die het moeilijk hebben bij ziekte of familiale problemen en hierover graag eens van gedachten wisselen met mij, al delen ze ook graag hun vreugdevolle momenten: een huwelijk, een doopsel of zegeningen. Ik werk zowel op de basis van Zeebrugge, Oostende als Sint-Kruis. Mensen op de werkvloer weten ook dat ik er ben, want regelmatig ga ik hun kantoor binnen om een babbeltje te doen. Ook tijdens het bezoek van schepen van andere landen in de Marinebasis, al dan niet in een groter verband, sta ik ten dienste. Soms krijg ik de vraag om aan boord te gaan en voor hen dan een eucharistieviering te doen. Of een gesprek te hebben met de bemanningsleden. Of om een woordje uitleg te geven waar ze kunnen deelnemen aan een misviering op zondag. Het behoort ook allemaal bij de taken.”

Elke missie eist zijn tol

Padre Geert mag dan wel tot de marine behoren, toch kan hij ook opgeroepen worden om mee te gaan op missie met de lucht- of landcomponent of met de medisch component. Meegaan op missie doet hij ook. Bij de marine, aan boord van het schip, werkt hij  ondersteunend en verbindend. “Tijdens die reizen ben ik in de eerste plaats gewoon een van hen. Ik volg de dagroutine van mijn collega’s en neem deel aan allerlei oefeningen: brand, EHBO…. We leven echt samen als groep. Voor hen slecht weer is ook voor mij slecht weer, samen zeeziek zijn, het hoort er allemaal bij. Als de bemanning, om het even om welke reden het moeilijk heeft, ben ik altijd beschikbaar. Niet in het strikte regime van het leger, met briefings en rapporten van elke meeting, maar wel als vertrouwenspersoon waar je zonder vrees voor gevolgen je hart kunt luchten.”

“Het is meestal een losse babbel over situaties aan boord met bepaalde collega’s of problemen met de familie die thuis achterblijft. Op missie gaan eist zijn tol van onze mensen en veel hangt daarbij af van de tijdspanne en de aard van hun opdracht. Vaak gaat het ook over vorming geven over zingevingsonderwerpen. Denk maar aan de gedachte: Hoe ga ik ermee om als ik iemand zou doden in een vuurgevecht?”

Samen bezinnen, met respect voor ieders geloof

“Als vertrouwenspersoon ben ik er in de eerste plaats voor iedereen die me nodig heeft, ongeacht hun religie. Het heeft wel zijn voordeel als de man of vrouw tegenover me katholiek is, want dan kan ik een antwoord proberen formuleren op hun vraag of probleem vanuit onze christelijke overtuiging. Daarnaast kan ik ook sacramentele handelingen stellen, indien ze dat wensen. Denk bijvoorbeeld maar aan biechten. Niet dat dat zo vaak voorkomt,  maar af en toe gebeurt het toch nog wel.  Aan boord houd ik wekelijks eucharistievieringen. Er is geen kapel aan boord, de dienst gaat gewoon door in een vrije ruimte: een vergaderzaal, de bar… Ik draag mijn stola, plaats een kruisbeeld in de ruimte, brand elektrische kaarsen en uiteraard heb ik ook mijn kelk aan boord. Ondanks die christelijke attributen zijn ook collega’s met een andere overtuiging welkom.  Voor hen is het dan eerder een moment van rust en bezinning.  Bij NATO-missies wonen ook vaak bemanningsleden van andere militaire schepen de viering bij. 

Bij de Belgische Defensie zijn er een 24-tal aalmoezeniers aan de slag van verschillende strekkingen: de christelijk, de joods, de protestants, de islamitische en de vrijzinnige gemeenschap. We hebben geregeld bijeenkomsten of studiedagen samen, want uiteindelijk hebben we allemaal hetzelfde doel: morele begeleiding bieden, ongeacht de religie van de persoon. Uiteraard is het zinvoller dat tijdens de kerstperiode een christelijke aalmoezenier aan boord is en tijdens de Ramadan een imam.”

Stand-by, altijd en overal

“Door mijn job ontstaat er een intense band met collega’s. Vaak word ik gevraagd om hun huwelijk te voltrekken of hun kindje te dopen in de kerk van hun eigen parochie. En ook dat doe ik met veel plezier. Maar ook wanneer het om een uitvaart gaat of het uitstrooien van as op zee, laat ik hen niet in de steek.

Zeemannen hebben een gouden hart. Het zijn ook de eerste die bereid zijn om anderen te helpen bij noodsituaties en zelfs spontaan geld in te zamelen voor goede doelen. De marinegemeenschap hangt aan elkaar, steunt elkaar waar nodig. Ik ben daarbij graag een van hen.”