In SeaTalk editie 2 verscheen een artikel over de Vereniging voor Hulpbetoon in de Marine. Het ging vooral over het onstaan en het doel van deze vereniging. Leden in nood bijstand verlenen, dat is waar het hem allemaal om draait. Oppermeester Ann Ziccardi is weduwe, haar man Kurt was eveneens werkzaam bij de Marine. Wat volgt is een getuigenis van een lid die aan den lijve kon ondervinden hoe belangrijk het is om er niet alleen voor te staan.

Ann steekt van wal en doet haar verhaal. Samen met haar man Kurt en zoon Lars vormden ze een mooi gezin. Als werknemers van de Marine kenden Ann en Kurt de vereniging Hulpbetoon van de Marine wel, maar ze stonden er nooit bij stil hoe belangrijk een lidmaatschap wel kon zijn.  Tot in maart 2016 het noodlot toesloeg, Kurt kreeg te horen dat hij kanker had. “Enkele collega’s die actief zijn binnen de vzw stelden ons voor om lid te worden. Een aanbod waar we onmiddellijk zijn op ingegaan. De laatste weken voor mijn man stierf ging het snel bergafwaarts, op 5 december 2020 ging hij van ons heen. De dokters hoopten dat hij nog Kerst zou halen, maar hij haalde zelfs Sinterklaas niet meer. Op dat moment zakt de grond onder je voeten weg, weet je even geen raad meer en besef je nauwelijks wat er geregeld moet worden en wat nog zal volgen.”

Ann is de medewerkers van de vzw nog steeds heel dankbaar dat ze haar tijdig hadden aangesproken om lid te worden. “Na de dood van Kurt kreeg ik heel wat ondersteuning, wat meer dan welkom was op dat moment. Zelfs de admiraal belde me persoonlijk op om zijn medeleven te betuigen. Ook tijdens de uitvaartplechtigheid, die plaatsvond midden in de coronacrisis, voelde ik hun aanwezigheid. De commandant had geregeld dat, buiten de twintig mensen die wel aanwezig mochten zijn, alle collega’s vrijaf kregen om het afscheid van mijn man online te volgen. Ook de persoonlijke betrokkenheid van de secretaris van de vzw, een vriendin van mij, hielp mij enorm. Het doet iets met een mens als je mag ervaren dat je er niet alleen voorstaat. Wat de uitvaartkosten betreft werden deze deels gedragen door Defensie, de vzw Hulpbetoon paste bij. Niet veel later kregen zowel Lars, als wees, als ikzelf ook nog een kersttoelage.”

Ann geeft aan dat de situatie thuis ook niet makkelijk was. “Als weduwe had ik recht op één jaar schooltoeslag. Hulpbetoon heeft mij ook nog bijgestaan met enkele uitzonderlijke toeslagen. Lars was emotioneel en had het bijzonder zwaar met het rouwproces. Tijdens die periode is hij tweemaal van school en van studierichting veranderd. Dankzij de persoonlijke begeleiding van een studiecoach kon Lars het verlies van zijn papa op een rustige manier verwerken. Hij werd ook ondersteund toen hij van het ASO naar het TSO ging en werd geholpen om terug te leren leren. Deze extra kosten kwamen ook in aanmerking om terugbetaald te worden door Hulpbetoon. Uiteindelijk ben ik heel dankbaar voor wat ze voor ons hebben gedaan, ik voel me gedragen door de organisatie.”

Ook nu nog, twee jaar na de dood van Kurt, kan Ann op de steun van de vereniging blijven rekenen. “Ik ontving 36 maand overlevingspensioen, waarvan 12 maand voor mezelf, 12 maand met een kind ten laste, en 12 maand omdat Lars op dat ogenblik nog geen 15 jaar oud was. Want op een dag zal ik het met één wedde moeten doen: kadastraal inkomen, verzekeringen, elektriciteit… allemaal vaste kosten die blijven, maar die ik dan wel verder alleen moet dragen.”

Vol dankbaarheid beëindigt Ann onze babbel: “Ik kan alleen maar zeggen, de vzw Hulpbetoon geeft een sterk ondersteunend gevoel bij mentale bekommernissen, de rouwmomenten, de hulp voor je kind, maar staat je ook bij voor de afhandeling van alle administratie op de momenten dat je het even niet meer weet. Het is een geruststelling te weten dat zij alles overnemen. En dat allemaal voor slechts een kleine bijdrage per jaar. Ik ben echt enorm dankbaar dat het bestaat.”