Is het niet typisch dat we bij een afscheid mijmerend terugblikken? Toen de Godetia in juli van dit jaar uit dienst werd genomen, was dat bij de familie Bossaert niet anders. Grootvader Gilbert was in 1966 aan boord voor de eerste reis van het schip, terwijl kleinzoon Sam, in dezelfde functie als zijn grootvader, 55 jaar later de allerlaatste vaart van de Godetia meemaakte. Een prachtig Marine-familie-verhaal.
Na een carrière van 55 jaar werd het commando- en logistiek steunschip Godetia uit dienst genomen. Ze heeft deze periode meer dan gracieus doorstaan. Naast haar functie als logistiek schip voerde ze ook andere taken – zoals visserijwacht en steun aan verscheidene naties – met verve uit.
De bouw van de Godetia werd gestart in februari 1965 op de Boelwerf in Temse. De inmiddels 87-jarige Gilbert herinnert zich de tewaterlating van het schip in december 1965 nog alsof het gisteren was. Met zijn fotoalbums in de hand vertelt hij een anekdote over de doop van het schip: “Koningin Fabiola zou meter worden van de Godetia. Maar twee weken voor de doop stierf koningin Elizabeth. Hierdoor werd het niet Fabiola maar mevrouw Moyersoen, de vrouw van de toenmalige Minister van Landsverdediging, die de eer kreeg om het meterschap op zich te nemen.”
De ogen van grootvader Gilbert fonkelen als hij verhalen vertelt over zijn carrière bij de toenmalige Zeemacht, de voormalige naam van de Belgische Marine. “Het was voor mij een hele opwaardering om op de Godetia te mogen varen. Ik kwam van de Algerines (type mijnenveger, gebouwd in het Verenigd Koninkrijk, waarvan er zes eind jaren 40, begin jaren 50 overgekocht werden), waar we in hangmatten sliepen. Aan boord van het gloednieuwe schip hadden we vaste bedden en lagen we met minder mensen in de hut. Dat was zalig.”
Gilbert Bossaert
Vanaf de eerste reis van de Godetia, was Gilbert erbij. Fier vertelt hij zijn mooie herinneringen: “Onze eerste bevelhebber was commandant Troisponts, hij was streng maar rechtvaardig. En hij had een standaard scheldwoord: patissier.” Het tovert een glimlach op zijn lippen bij de gedachte. “Op zee werden de chefs op zondag uitgenodigd bij de commandant om “een druppel” te drinken. We hadden vier of vijf keer visserijwacht, vooral in de buurt van IJsland. We moesten de vissersschepen controleren of ze op een correcte manier visten. Wij hadden tijdens die reizen een dokter, een tandarts en een aalmoezenier aan boord. Indien nodig konden we de bemanning van het vissersschip helpen waar nodig. Een gekwetste verzorgen bijvoorbeeld en hem daarna een warme maaltijd serveren. Er ontstond hierdoor een soort van wisselwerking. Voor de geboden hulp kregen wij dan verse vis, wat altijd mooi meegenomen was.”
Gilberts functie aan boord was die van telegrafist. “We werden in Amsterdam opgeleid. In mijn periode aan boord zijn wij ook begonnen met de testen van teletype. Hierbij typten we de morseberichten onmiddellijk uit op de telex en deden dat aan een snelheid van 25 woorden per minuut. Op het einde ben ik chef radio geworden, tot op de dag van mijn mutatie naar de verbindingsschool te Sint-Kruis.”
Sam Bossaert
Voor Sam, die vaak over de marinecarrières van zowel zijn vader als zijn grootvader had gehoord, was de stap naar de Marine evident. En toeval of niet, na een jaar aan boord van de Primula werd hij op 8 januari 2018 gemuteerd naar de Godetia. In de voetsporen van zijn grootvader dus, zelfde schip, zelfde functie: militaire communicatie.
“Toen ik er aan boord kwam, kende ik amper vier mensen, maar ik voelde er mij onmiddellijk welkom. Mijn eerste reis met de Godetia duurde zes weken en ging richting Afrika. Daarna vertrokken we in juli op SNMCMG1 (Standing NATO Mine Counter Measures Group 1) voor vijf maanden. De reis viel goed mee, zeker omdat je af en toe van boord mocht en ook omdat mijn vriendin me in september kwam bezoeken toen we aanmeerden in Rotterdam. Dat zorgde voor een aangename time-out tijdens de lange reis,” knipoogt Sam.
De laatste missie van Sam aan boord van de Godetia was meteen ook de allerlaatste reis van het schip zelf. “Door de coronamaatregelen moesten we permanent aan boord blijven. Het enige wat we mochten doen was een wandeling op de basis. Toen we uiteindelijk voor het eerst aan wal mochten in het Zweedse Karlskrona, kregen we een uitgestippelde route voorgeschoteld waar we niet mochten van afwijken. Het constant aan boord zitten werkte toch wel op mijn gemoed, want ik had geen echte vrijheid meer,” vertelt Sam. “En toen brak de speciale dag aan, 25 juni 2021. Vele collega’s, vooral de anciens, stonden met tranen in de ogen met het besef dat dit de allerlaatste keer afmeren was in Zeebrugge met de Godetia. Voor mij persoonlijk een symbolisch moment: mijn grootvader had de doop van dit schip meegemaakt en maakte deel uit van de eerste bemanning. Ik, als kleinzoon, maakte de allerlaatste reis mee. Een mooier afscheid kon ik mij niet inbeelden.”
Beide heren houden een goed gevoel over aan ‘hun Godetia’. Met een bemanning tot tien officieren, 37 onderofficieren en 48 matrozen was het belangrijk om een goede sfeer aan boord te hebben. “Na het intensieve werk, was er ook tijd voor ontspanning. Dat kwam het kameraadschap ten goede,” vertelt Sam. Grootvader Gilbert besluit: “Het was echt een happy ship!”
Zo’n uniek familieverhaal verdient extra aandacht. Op 15 juli 2021 zette admiraal Jan De Beurme grootvader en kleinzoon in de bloemetjes aan boord van de Godetia. Een memorabel moment voor de familie Bossaert.
Auteur: Luc Vermeersch
Foto’s: Jorn Urbain | mil.be
